Πίστη και απιστία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη, Γράφει ο Zoiforos.GR

Πίστη και απιστία

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

από την εφημερίδα «Μακεδονία», 22/4/2012

Ο απόστολος Θωμάς δεν ήταν τελικά άπιστος. Ήθελε πειστήρια της πίστεώς του, τα οποία τελικά δεν τα έδωσε ο αναστημένος Χριστός. Η πίστη κατοικεί στις ωραίες καρδιές των ταπεινών και είναι αδιατάρακτη. Έλαβαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το μεγάλο θαύμα της Ορθοδοξίας είναι ότι, ενώ υπάρχουν νοσηρά στοιχεία στους εκκλησιαστικούς ταγούς, διατηρείται ακμαία και αλώβητη. Δημιουργούν με τη στάση και τον τρόπο τους προβλήματα και προβληματισμούς σοβαρούς, που ενίοτε σκανδαλίζουν τον λαό. Υπάρχουν όμως και οι αγαθοί, που αναθερμαίνουν την πίστη τους μέσα από όλα αυτά, και μέσα από τη φθαρτότητα πηγάζει η αλήθεια και η αγάπη...

Μπορεί να υπάρχουν επαγγελματίες κληρικοί, αλλά σίγουρα υπάρχουν αρκετοί λειτουργοί του Υψίστου που τη ζωή τους χαρακτηρίζουν η καθαρότητα, η σεμνότητα, η ταπεινότητα και η πραότητα. Ο βίος τους συγκινεί και παρακινεί. Μπορεί κάποιοι να μην κατανοούν μέσα στην Εκκλησία αρκετά. Όμως συχνά η συνήθεια κάνει γνωστά αρκετά πράγματα. Δεν είναι σωστό να πετροβολάμε την Εκκλησία δίχως ποτέ να μην έχουμε εισέλθει εντός της. Η συμμετοχή στον εκκλησιασμό ευλογεί τον άνθρωπο. Όταν θελήσει να ενταχθεί βαθύτερα εντός της, θα αισθανθεί κατάνυξη, γλυκύτητα, παραμυθία και ενωμένη με όλους.

Οι άγιοι μας βοηθούν να πάμε στον Χριστό. Με τον λόγο τους, τα κείμενά τους και κυρίως το παράδειγμα της χριστομίμητης ζωής τους μας οδηγούν στη θεία αγκαλιά. Μας λένε πόσο αγαπούν τον Χριστό και με πόση χαρά και φιλότιμο εργάστηκαν τις εντολές του. Υπάρχουν και σήμερα κρυμμένοι άγιοι παντού, μα δεν φανερώνονται στους περίεργους και τους αταπείνωτους. Μερικές φορές ζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Άλλοτε είναι πολύ κοντά σου και δεν τους αναγνωρίζεις. Τους θεωρείς μάλιστα ανόητους. Δεν τους ρίχνεις ούτε μια ματιά. Η αγιότητα υπάρχει σήμερα σίγουρα. Δεν θέλει φωνές, φώτα, κρότο και διαφήμιση. Η περιέργεια του Θωμά δεν ήταν κακή. Ο Θωμάς έψαχνε, αναζητούσε, διψούσε για την αλήθεια.

Ο Θωμάς μας οδηγεί να ψηλαφίσουμε κι εμείς στον Χριστό. Μη μείνουμε έξω από τον νυμφώνα του Χριστού. Ο Χριστός αγαπά τους αναζητητές, τους απαιτητικούς ακροατές, τους γνήσιους μαθητές. Μας θέλει ζωντανούς, αληθινούς, φιλότιμους και φιλόπονους. Ανθρώπους που να αγαπούν θερμά τον ίδιο και τον πλησίον. Η Εκκλησία είναι η ευλογημένη μάνδρα του Χριστού. Καλεί όλους να εντρυφήσουν και να αναζωογονηθούν. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι κληρικοί μας. Μπορούν να επηρεάσουν πολλούς ως λειτουργοί, ιεροκήρυκες και εξομολόγοι. Ιερείς αγνοί και ταπεινοί και θεοχαρίτωτοι μπορούν πολλούς να βοηθήσουν πολύ.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ξεγελά, δεν ψευτοπαραρηγορεί, δεν κανακεύει. Είναι ζωντανή, ρωμαλέα και δυνατή. Δεν αποδιώχνει τον περίεργο Θωμά που προκαλεί. Τον αφήνει ελεύθερα να ψάξει, να ερευνήσει, να πεισθεί. Η Ορθοδοξία είναι αγιογραφική και παραδοσιακή. Ο πλούτος της είναι η πενία. Δεν τρομοκρατεί και απειλεί τα αγαπητά παιδιά της. Ξέρει τι έχει και τι θέλει. Ποτέ δεν ζητά καρπούς από εκεί που δεν έσπειρε. Έχει κατανόηση, υπομονή, ανοχή και αγάπη. Έλα να δεις. Μελέτησε και απόρριψε. Ο Θωμάς σε παρακινεί. Η «απιστία» τον έφερε σε μεγάλη πίστη. Τώρα είναι ασφαλής, χαριτωμένος, χαρούμενος και ευχαριστημένος.

Η απιστία είναι νόσημα, τάφος, πόνος και φόβος. Νομίζει κανείς ότι έτσι είναι ελεύθερος, όμως κάτι του λείπει. Έχει ένα διχασμό. Δεν έχει την αληθινή χαρά. Η εκκλησιαστική απλότητα χαρίζει βοήθεια στις ψυχές. Διώχνει τις κακίες και μόνο έτσι χαίρεται ο άνθρωπος πραγματικά. Η πίστη είναι απλή και η απιστία σύνθετη. Η θέρμη της πίστεώς μας θα προβληματίσει τους άπιστους. Μία ακέραια πίστη συγκινεί τους πάντες. Η απλότητά της έλκει. Ο Θωμάς μας πηγαίνει αδελφικά στην πηγή της πίστεως. Τελικά δεν ήταν καθόλου άπιστος, αλλά αρκετά πιστός. Τον ευχαριστούμε που μας προωθεί στην πηγή για να ξεδιψάσουμε. Φίλε άγιε Θωμά έμπνευσε όσους δειλιάζουν, φοβούνται, διχάζονται και δεν τολμούν.

πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/87112/

Διαβάστηκε 228 φορές

Κατηγορία Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Πειρασμοί.Ἀπό τήν προσβολή στήν ἁμαρτία

«ΠEIΡΑΣΜΟΙ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Ἀπό τήν προσβολή στήν ἁμαρτία

«Ἡ προσβολή στήν ψυχή ἀκάθαρτων σκέψεων, συναισθημάτων καί ἐπιθυμιῶνεἶναι φαινόμενο συνηθισμένο καί καθολικό.

Μόνο μέ τήν προσβολή αὐτή, δέν ἔχουμε ἁμαρτία.Ἡ ἁμαρτία ἀρχίζει ὅτανσυγκρατήσουμε μέσα μας καί ὑποδεχθοῦμε τούς ἐμπαθεῖς αὐτούςλογισμούς.Ὅταν ὅμως τούς διώξουμε ἀμέσως καί μέ ὀργή, εἴμαστε καθαροί καίἀνεύθυνοι. Εἴμαστε ἐπίπλέον καί ἀξιέπαινοι γιά τήν ἀπόκρουσι τοῦ πειρασμοῦ,ὅπως οἱ στρατιῶτες πού πολέμησαν καί κατεδίωξαν τούς ἐχθρούς.

Κάθε φοράπού νικηφόρα ἀποκρούετε τόν πειρασμό, νά μήν σταματᾶτε σ᾿αὐτό,ἀλλά νά καταφεύγετε στήν προσευχή, μέχρις ὅτου στήν ψυχή σας ἐπικρατήσουνἀντίθετοι λογισμοί, δηλαδή καθαρές σκέψεις καί ἐπιθυμίες.Ἔτσι θά ὁλοκληρώνετετόν ἀγῶνα σας ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν».

«Ἀνδρίζεσθε!Ὁ ἐχθρός σᾶς πολεμᾶ. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι εἶσθεἁμαρτωλός.Οὔτε οἱ ἐπιθέσεις του πρέπει νά σᾶς κλονίζουν ἤ νά σᾶς συγχύζουν.Οἱπειρασμοί προέρχονται ἀπό τόν φθόνο τοῦ ἐχθροῦ καί ἐπιστρέφουν στό κεφάλιτου.Ἐσεῖς εἶσθε ὄχι μόνον ἀνεύθυνος, ἀλλά καί κερδισμένος, ἐφ᾿ὅσονἀγωνίζεσθε.Κάθε φορά πού ἀποκρούετε μιά ἐχθρική ἐπίθεσι, ἐξασφαλίζετε μιάνίκη καί εὐαρεστεῖτε τόν Θεό!

Δέν εἶναι δυνατόν ν᾿ἀποφύγη κανείς τίς ἐνοχλητικές ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ.Ἔτσιεἶναι διαμορφωμένη ἡ ζωή μας.Αὐτό ὅμως δέν ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τοῦἀγωνιστοῦ, ἀλλά στήν σωτηρία του.Μέσα μας φωλιάζουν τά πάθη σάν συνέπειατῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων.Γιά ν᾿ἀπαλλαγοῦμε ἀπ᾿αὐτά ἀρχικά πρέπει νάδιαπιστώσουμε τήν ὕπαρξί τους.Καί γιά νά διαπιστώσουμε τήν ὕπαρξί τουςπρέπει νά ἐκδηλωθοῦν, νά βγοῦν ἀπό τόν κρυψῶνα τους.Σ᾿αυτό συμβάλλουν οἱπειρασμοί καί ἔτσι, ἄθελα τοῦ ἐχθροῦ, βοηθοῦν στήν κάθαρσι καί στόν ἁγιασμόμας.Οἱ πειρασμοί λοιπόν ἀναγκάζουν νά βγῆ στήν ἐπιφάνεια τό κακό πούκρύβεται μέσα μας.

Ὁ πειρασμός προέρχεται ἀπό τήν σάρκα, τόν κόσμο καί τόν διάβολο.Ἐξελίσσεταισυνήθως μέ τά ἑξῆς στάδια:

Α΄.Ἐμφανίζεται στόν νοῦ μιά ἄσχημη σκέψις ἤ προσβάλλεται μιά αἴσθησις.Τάμάτια π.χ. ἀντικρύζουν μιά αἰσχρή εἰκόνα.Αὐτό ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τοῦπειρασμοῦ.Στό στάδιο αὐτό δέν ὑπάρχει ἁμαρτία καί ἐνοχή, διότι βρισκόμαστεἀκόμα στήν φάσι τῆς προσβολῆς ἤ τῆς ἀκουσίας ἐπιθέσεως τοῦ ἐχθροῦ. Ἐάν ἐσεῖς ἀντιδράσετε ἀμέσως καί στραφῆτε πρός τόν Κύριο, κερδίσατε ἕνα στεφάνι.Ἐάνὅμως δέν ἐναντιωθῆτε,ἀλλ᾿ἀρχίσετε ν᾿ἀπασχολῆσθε μέ τήν σκέψι ἤ τήν εἰκόνα,αὐτό δέν εἶναι καλό σημεῖο. Ἡ ψυχή σας κλονίσθηκε. Παρ᾿ ὅλα αὐτά ἕως ἐδῶ δέν ἔχουμε ἀκόμα ἁμαρτία. Ἔγινε ὅμως ἕνα βῆμα πρός αὐτή. Ὑπάρχουν αἰσχροί λογισμοί ἐπίμονοι, λογισμοί πού δέν φεύγουν εὔκολα ἤ πού ξαναγυρίζουν. Μή σᾶς κουράζη αὐτό. Εἶναι ἔργο τοῦ ἐχθροῦ. Ἐάν ἐσεῖς ἐκδηλώνετε κάθε φορά τήν ἄμεση ἀντιπάθειά σας ἀπέναντί τους καί καταφεύγετε συχνά στόν Κύριο, βρίσκεσθε σέ καλή πνευματική κατάστασι. Οἱ πειρασμοί τότε ὑποχωροῦν καί ἐξαφανίζονται. Ἔρχονται λοιπόν αἰσχροί λογισμοί; Διῶξτε τους. Ἔρχονται ξανά; Ξαναδιῶξτε τους. Ἐπιμένουν; Ἐπιμένετε καί σεῖς στό νά τούς διώχνετε. Τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ παλαιοί Πατέρες. Δίδασκαν μάλιστα ὅτι ὅσο γρηγορώτερα διώχνει κανείς τόν πρῶτο κακό λογισμό, τόσο γρηγορώτερα ἐλευθερώνεται ἀπό τόν πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ.

Ὁποιος ὅμως καθυστερεῖ καί ἀρχίζει ν᾿ ἀσχολῆται μέ τόν πειρασμό, τότε θά κάνει καί τό δεύτερο βῆμα πρός τήν πτῶσι.

Β΄. Ἡ ἐνασχόλησις μέ τόν πειρασμό ἤ ἡ συζήτησις μαζί του ἀποτελεῖ τήν δεύτερη φάσι του. Δέν ὑπάρχει ἀκόμα ἡ ἁμαρτία, ἀλλά γίνεται πλέον ἡ ἀρχή της.

Γ΄. Ἡ τρίτη φάσις εἶναι μιά ἱκανοποίησις ἤ μιά εὐχαρίστησις πού προκαλεῖται μέ τήν παράτασι τοῦ πειρασμοῦ. Ἐδῶ μπορεῖ νά μήν ἔχουμε τήν διάπραξι τῆς ἁμαρτίας, ἔχουμε ὅμως μιά ἀκάθαρτη πλέον κατάστασι. Συμβαίνει μάλιστα ἡ βίωσις τῆς ἡδονῆς νά δημιουργῆται ξαφνικά, χωρίς ἐνεργό συμμετοχή τῆς βουλήσεώς μας.

Δ΄. Τό τέταρτο σκαλοπάτι πρός τήν ἁμαρτία εἶναι ἡ κάμψις τῆς θελήσεως, ἔστω κι ἄν δέν ἔχουμε τελικά συγκατάθεσι. Στό σημεῖο αὐτό ὑπάρχει ἐνοχή, διότι στά αἰσθήματά μας δέν μποροῦμε πάντοτε νά κυριαρχοῦμε, στήν θέλησί μας ὅμως κυριαρχοῦμε. Ὡστόσο δέν ἔχουμε ἔμπρακτη ἁμαρτία, βρισκόμαστε ὅμως στά πρόθυρά της.

Ε΄. Ἡ πέμπτη φάσις εἶναι ἡ συγκατάθεσις στήν ἁμαρτία ἤ ἡ ἀπόφασις νά ἁμαρτήση κανείς. Ἐδῶ ἔχουμε ὁπωσδήποτε ἁμαρτία, ἁμαρτία ὅμως ἐσωτερική.

ΣΤ΄. Μετά ἀκολουθεῖ ἡ τελευταία φάσις, δηλ. ἡ διάπραξις τῆς ἁμαρτίας. Ἐδῶ ἔχουμε τήν ὁλοκληρωμένη πτῶσι, τήν καταστροφή τῆς ψυχῆς, τήν στέρησι τῆς Θείας Χάριτος, τήν ὑποταγή στήν ἐξουσία τοῦ ἐχθροῦ.

Ὅσον ἀφορᾶ τούς βλασφήμους λογισμούς ἤ τούς λογισμούς ἀπιστίας πού ἀναφέρονται στήν Θεία Κοινωνία, νά ξέρετε ὅτι προέρχονται ἀπό τόν ἐχθρό. Διῶξτε τους καί προσεύχεσθε. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θέσπισε τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας λέγοντας: «Τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου» καί «τοῦτό ἐστι τό αἷμα μου». Ἐπί πλέον ἔδωσε ἐντολή: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» (Λουκ. 22, 19). Οἱ ἀπόστολοι ἄρχισαν νά τό τελοῦν καί ἀπό τότε αὐτή ἡ πράξις τῆς Ἐκκλησίας δέν σταμάτησε, οὔτε θά σταματήσει μέχρι τήν συντέλεια τῶν αἰώνων.

Ἡ χαρά δέν εἶναι κάτι τό ἐξωτερικό, ἀλλά προέρχεται ἀπό τά βάθη τοῦ εἶναι μας. Γιά μᾶς τούς χριστιανούς γεννιέται ἀπό τήν προσδοκία καί βίωσι τῶν ἀγαθῶν πού ἀπορρέουν ἀπό τήν θεία ἐνανθρώπησι καί αὐξάνεται μέ τήν παραμονή μας στήν κατάστασι τῆς υἱοθεσίας μας ἀπό τόν Θεό.

Ὁ Κύριος ἔλαβε τήν σάρκα μας ἀπό τά παρθενικά αἵματα τῆς Παναγίας μας κι ἐμεῖς γινόμαστε ἕνα μαζί Του χάριν αὐτῆς τῆς σαρκώσεως. Γι᾿ αὐτό καί ἕνα σπουδαῖο χαρακτηριστικό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἐκτίμησις τῆς παρθενίας· παρθενίας ὄχι μόνο σωματικῆς, ἀλλά καί ψυχικῆς.

Ἡ σαρκική ἁμαρτία ἀποτελεῖ ἄρνησι τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητος. Καί τίποτε δέν καταπνίγει τήν πνευματική χαρά, ὅσο αὐτή ἡ ἀμαρτία, ἄν καί ὁ ἐχθρός συνεχῶς μᾶς ψιθυρίζει ὅτι εἶναι φυσική καί ἀσήμαντη».

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ


Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com

Αγάπη - Αγαπάς για χάρη της αγάπης ! ! !

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός αγρότης που ζούσε με τη γυναίκα του σ’ ένα μικρό κτήμα στην εξοχή .. Ήταν τόσο φτωχοί, ώστε αυτά που έβγαζαν μόλις που αρκούσαν για να ζήσει .. Κάποτε όμως, ένα μεγάλο αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το αγρόκτημα και δυο μαυροντυμένοι κύριοι με χρυσές αλυσίδες κατέβηκαν από αυτό .. Αρνήθηκαν το φτωχικό γεύμα που τους πρόσφεραν και εξήγησαν πως ήρθαν για να δώσουν μια προσφορά για το αγρόκτημα ..

Ο φτωχός αγρότης αρνήθηκε ευγενικά και είπε πως δεν ενδιαφέρεται .. Εκείνοι για να τον δελεάσουν περισσότερο, του εξήγησαν πως με τα χρήματα θα μπορούσε να αποκτήσει όλα όσα επιθυμούσε στη ζωή του .. Κοίταξε τη γυναίκα του και είπε στους ξένους πως έχει ήδη όλα όσα επιθυμεί .. Οι ξένοι έφυγαν θυμωμένοι ..

Ύστερα από λίγο καιρό η γυναίκα του φτωχού αγρότη πέθανε .. Και τότε οι ξένοι γύρισαν με μια μεγαλύτερη προσφορά .. Ο φτωχός αγρότης και πάλι αρνήθηκε ευγενικά .. Του υπενθύμισαν πως μπορούσε να απαλύνει τη μοναξιά του με αυτά τα χρήματα .. Εκείνος κοίταξε έξω τα ζώα του .. Δεν δέχτηκε .. Χάνοντας την ψυχραιμία τους του είπαν πως αν είναι για τα ζώα του, μπορούσε με τα χρήματα να φτιάξει στάβλους, να αγοράσει τροφή γι’ αυτά, να τα πολλαπλασιάσει .. Ο αγρότης είπε πως δεν είναι για τα ζώα του .. Οι ξένοι έφυγαν ..

Μετά από μήνες αρρώστια βαριά έπεσε στο αγρόκτημα κι όλα τα ζώα πέθαναν .. Και τότε οι ξένοι γύρισαν πάλι .. Βρήκαν τον αγρότη να σκαλίζει με το δάχτυλό του γύρω από ένα μικρό τόσο δα λουλούδι .. Του είπαν ότι έφεραν περισσότερα χρήματα .. Ο αγρότης δεν έδωσε σημασία .. Ήταν πολύ απορροφημένος ..

- Γι' αυτό γίνονται όλα αυτά τώρα; Ρώτησαν θυμωμένα .. Για ένα λουλούδι; Ο αγρότης κούνησε καταφατικά το κεφάλι .. Το ξέρεις πως είναι ανόητο και άσκοπο όλο αυτό, είπαν πάλι .. Σύντομα θα πεθάνει .. Τι σημασία έχει λοιπόν;

Ο αγρότης χαϊδεψε με τα ακροδάχτυλά του το λουλούδι και σηκώθηκε ..

- Για μένα και για σας ίσως να μην έχει καμιά σημασία .. Μα έχει για το λουλούδι .. Είπε ..

Οι μαυροφορεμένοι κύριοι με τις χρυσές αλυσίδες, ποτέ δε θα καταλάβουν πως δεν αγαπάς για να σ’ αγαπήσουν .. Αγαπάς για χάρη της αγάπης ..

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (5) Συνεχίζεται από : Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Η θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας διακρίνει το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος από τα δώρα που κοινωνεί στους ανθρώπους. Αυτή η διάκριση βασίζεται στα λόγια του Χριστού «εκείνος εμέ δοξάζει, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγέλει υμίν. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ εμά εστί. δια τούτο είπον ότι εκ του εμού λήψεται»(Ιωαν. 16, 14-15). Αυτό που είναι κοινό στον πατέρα και τον Υιό είναι η θεότης, την οποία κοινωνεί στους ανθρώπους στην Εκκλησία το Άγιο πνεύμα, καθιστώντας τους «θείας φύσεως κοινωνούς», δίνοντας το πυρ της θεότητος, την άκτιστο χάρη, σε αυτούς που γίνονται μέλη του σώματος του Χρίστου. Σε ένα αντίφωνο των αναβαθμών, ψάλλεται: «Αγίω πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη Τριαδική Μονάδι ιεροκρυφιώς».

Όταν η καρδιά, δεν απαντά στην προσευχή...

‐ Όταν η καρδιά, με την κίνησή της και την θερμότητά της, δεν απαντά στην προσευχή, τότε χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Δεν πρέπει κανείς να βιάζη την καρδιά του στην κατάσταση αυτή. Τότε να λέγη την προσευχή με το στόμα, διότι διαφορετικά μπορεί να αδυνατίση η καρδιά με την πίεση και να υπάρξουν σωματικές ανωμαλίες.

Το ότι δεν απαντά η καρδιά στην προσευχή οφείλεται σε διάφορα αμαρτήματα, που γίνονται ακόμη και με τους λογισμούς. Στην περίπτωση αυτή, αν δεν θυμάται κάτι, δεν πρέπει να ψάχνη να βρη την αιτία, αλλά να ταπεινώνεται λέγοντας: “ίασαι την ψυχή μου ότι ήμαρτόν σοι”.

Όμως, ενώ τότε φαίνεται ότι δεν απαντά η καρδιά στην προσευχή, αργότερα θα απαντήση. Εμείς οφείλουμε να διατηρούμε το πνεύμα της κατανύξεως, που προέρχεται από την ταπείνωση.

                                                                                                                 Γέροντας Σωφρόνιος 

Η Απουσία του Θεού από το Σταυρό. π. Στέφανος Φρήμαν « Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες»

 Η κραυγή του Χριστού στο Σταυρό, ή οποία παρέπεμπε στον 22ο Ψαλμό, μπορεί κάλλιστα να είναι η κραυγή του σύγχρονου ανθρώπου στην καθημερινή του ζωή. Γενικά έχουμε μια εμπειρία του κόσμου χωρίς την παρουσία του Θεού. Όταν Τον αντιλαμβανόμαστε, είναι επειδή κάναμε ειδική προσπάθεια και κυρίως επειδή αναφερόμαστε σε αφηρημένες έννοιες και όχι στον ίδιο τον κόσμο. Οι σύγχρονοι Χριστιανοί μένουν σταθερά μακριά από τα Άγια Μυστήρια. Όλο και περισσότερο περιγράφουν την Θεία Ευχαριστία και το Βάπτισμα ως «άδεια» σύμβολα, ή ενέργειες που αναφέρονται σε ιδέες και όχι σε πρακτικά μέσα της χάριτος. Ο Θεός δεν είναι στο νερό, δεν γίνεται ψωμί και κρασί, λένε

Ωστόσο, η κραυγή του Χριστού στο Σταυρό περιγράφει επίσης μια ιστορική στιγμή, η οποία παρόλο που τώρα είναι γεμάτη θρησκευτικό συναισθηματισμό, αρχικά ήταν χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο. Η σταύρωση του Χριστού ήταν η πολιτική εκτέλεση ενός εγκληματία. Περιείχε τόσο Θεό όσο και δεκάδες άλλες σταυρώσεις που προηγήθηκαν τους προηγούμενους μήνες. Ο κατηγορούμενος είχε σίγουρα θρησκευτικούς οπαδούς και πολλούς θρησκευτικούς εχθρούς. Η αναφορά Του σε μια «Βασιλεία ουκ εκ του κόσμου τούτου» έκανε τον τοπικό άρχοντα να σταματήσει για ένα λεπτό, αλλά δεν ήταν αρκετή να εμποδίσει την εκτέλεσή Του. Αυτός ο δισταγμός μπορεί να οφειλόταν σε κάποια Ρωμαϊκή δεισιδαιμονία (όπως το κακό όνειρο την γυναίκας του Πιλάτου) αντί στην αμφιβολία για την απονομή δικαιοσύνης.

Για τους οπαδούς του Χριστού, ο θάνατός Του στο Σταυρό φαίνεται να ήταν μια στιγμή έντονης απουσίας. Η σύλληψη, ο ξυλοδαρμός και τα βασανιστήρια καθώς και η καταδίκη Του, τους άφησε σε αταξία. Βρίσκονταν σε σύγχυση και απορία για την τροπή που πήραν τα γεγονότα και η οποία  ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με τις υποσχέσεις που φανέρωναν τα θαύματά Του. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που περπατά πάνω στο νερό να βασανίζεται και να σταυρώνεται; Μήπως πλανήθηκαν όταν σκέφτονταν ότι ήταν ο Μεσσίας; Ήταν μήπως κάποιος απατεώνας;

Η ανάσταση του Χριστού τούς φάνηκε το ίδιο απρόσμενη. Κανείς δεν είχε παραμείνει στον 
τάφο Του περιμένοντάς την ανάστασή Του. Ακόμα και αυτοί που Τον είδαν μετά την ανάστασή Του έπρεπε να μάθουν να κατανοούν. ( Λουκ.24.45)

Ωστόσο για μας ο Σταυρός έχει μεταμορφωθεί- όχι τόσο εξ αιτίας του έργου του Θεού- όσο από στρώματα θρησκευτικού συναισθήματος που κρύβουν την πραγματικότητά του και συγκαλύπτουν την κένωσή του. Ο Απ. Παύλος έγραφε συστηματικά για την αδυναμία του Σταυρού. Όταν περιγράφει το Σταυρό ως τη δύναμη του Θεού, το κάνει για να δείξει τη Θεία ειρωνεία. Σήμερα ο Σταυρός, ως θρησκευτικό σύμβολο έχασε την έννοια την ειρωνείας. Για πολλούς ο Σταυρός δεν σχετίζεται με τη σταύρωση του Αθώου. Είναι περισσότερο ένα πολιτικό σύμβολο και ιδεολογικό σχήμα  παρά η αποκάλυψη την κένωσης του Θεού.

Στην τοπική μου επαρχία στο Τενεσσί, η συντηρητική δεξιά κατάφερε να ανεβάσει ένα πανό με τη φράση «Εμπιστευόμαστε το Θεό» έξω από το δικαστήριο. Αποτελεί απόδειξη για το πώς η τοπική Χριστιανική πλειοψηφία κατάφερε να πλήξει τις ενοχλητικές προσπάθειες των τοπικών αθεϊστών και όσων υποστηρίζουν  το «διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας». Ωστόσο καμιά ομάδα δεν αντιπροσωπεύει την κένωση του Χριστού στο Σταυρό. Αυτό το κενό είναι πιθανόν να βρίσκεται στους χώρους που κανένας δεν θέλει να αγγίξει: το τεράστιο χάσμα κενότητας είναι ο κατασκότεινος καθρέπτης κάθε ανθρώπινης ψυχής.

 Ο Εσταυρωμένος είναι η απόλυτα ψυχρή παρουσίαση της απουσίας του Θεού. Είναι η φαινομενική νίκη του θανάτου έναντι της ζωής- ο θρίαμβος της έλλειψης νοήματος και η εξύψωση της ωμής βίας. Καμία ανθρώπινη εμπειρία απουσίας και κενού, ανομίας και κοινοτοπίας δεν φτάνουν το θάνατο του Χριστού στο Σταυρό. Η αποτυχία να συνδέσουμε τη σταύρωση του Χριστού με το δικό μας κενό εστιάζεται στη δική μας απροθυμία να δούμε αυτό το κενό. Το να δεχόμαστε τον αναστημένο Χριστό χωρίς το κενό του Σταυρού (ή να θέλουμε το Σταυρό να υπάγεται στην ανάσταση), είναι σαν να ελαττώνουμε την ανάσταση από το αληθινό πλήρωμά της. Ωστόσο, έτσι δεν θανατώνουμε τον εαυτό μας με το θάνατο του Χριστού, αλλά ενωνόμαστε με την ανάστασή Του για το δικό μας θρίαμβο. Ο παλαιός άνθρωπος δεν θέλει να πεθάνει- αντιθέτως προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον αναστημένο Κύριο για να στηρίξει τη δική του αφήγηση.

Για να ενωθούμε με τον αληθινό και ζώντα Θεό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για επίτευξη αυθεντικότητας,, δεν πρέπει να αποφεύγουμε το σκοτάδι της ανθρώπινης δυστυχίας ή την σκοτεινή απειλή της  έλλειψης νοήματος, γιατί ο Σταυρός στέκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο.

«τούτο φρονείτε εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα θεώ, αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος· και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» ( Φιλιππ. 2, 5-8).

Ο εκκοσμικευμένο κόσμος είναι ένας κόσμος σταυρωμένος. Έχοντας αδειάσει από κάθε υπερβατικότητα, κάθε Θείο μυστήριο, ο κόσμος του ανθρώπου έχει απλώσει τα χέρια του στο σκληρό ξύλο του σταυρού, παρόλο που γονατίζει ταυτόχρονα με χαρά για να παίξει στα ζάρια τα δικά του ενδύματα. Είναι ένας κόσμος που δεν έχει εγκαταλειφτεί από το Θεό, αλλά που ο ίδιος έχει εγκαταλείψει το Θεό. Και όμως παρόλα αυτά, ο Χριστός κρεμάται στο μέσο της κοσμικότητας γιατί ο Σταυρός είναι η κατ’ εξοχήν κοσμική στιγμή. Αυτό  το ταυτόχρονο Θεανθρώπινο θαύμα της Σάρκωσης αποτελεί την απόλυτη ειρωνεία. Λόγω της εγκατάλειψης του Θεού από τον κόσμο, ο ίδιος ο κόσμος  ενώνεται με Τη Σταύρωση Του.

«τον μη γνόντα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν, ίνα ημείς γενώμεθα δικαιοσύνη θεού εν αυτώ» (Β΄ Κορ. 5, 21)

Αν μη τι άλλο πρέπει να φυλάσσουμε τους εαυτούς μας από το είδος της αγιότητας που ωραιοποιεί την παγερότητα  του Σταυρού ή πανεύκολα μεταστρέφει το γεγονός αυτό σε δογματικό. Το κύριο πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι διανοητικό αλλά υπαρξιακό. Όπως έλεγε ο γέροντας Σωφρόνιος:

«Να στέκεσαι στο χείλος της αβύσσου ώσπου να μην μπορείς να αντέξεις. Ύστερα, πιες ένα φλιτζάνι τσάι».