Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ἡ ἐπιστήμη πού ἀσχολεῖται μέ τήν βιολογία, ἐρευνᾶ νά εὕρη τό μυστικό τῆς ζωῆς καί τήν μυστηριώδη δύναμη...

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (8) Συνεχίζεται από: Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Η προσωπική κάθοδος του Αγίου πνεύματος «ηγεμονεύοντος» σύμφωνα με έναν ύμνο της πεντηκοστής [Μια έκφραση παρμένη από την ομιλία του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, στην πεντηκοστή (ομιλία 41,9), η οποία πρόσφερε τα πιο όμορφα υλικά για τους λειτουργικούς ύμνους της πεντηκοστής] δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σαν μία πληρότης, σαν ένας άπειρος πλούτος που εισέρχεται μέσα σε κάθε πρόσωπο, εάν η Εκκλησία της Ανατολής δεν ομολογούσε την ανεξαρτησία της υποστάσεως του Αγίου πνεύματος έναντι του Υιού, ως προς την αιώνια καταγωγή Του. Διαφορετικά, η πεντηκοστή, αρχή του αγιασμού, δεν θα μπορούσε να διακριθεί από την πνοή που μετέδωσε ο Χριστός στους αποστόλους, όπου το Άγιο πνεύμα ενεργούσε σαν βοηθός του έργου του Χριστού, δημιουργώντας την ενότητα του μυστικού του σώματος. Εάν το Άγιο πνεύμα μπορούσε να θεωρηθεί σαν εξαρτημένο από τον Υιό, σαν θείο πρόσωπο, θα παρουσιαζόταν τότε και στην προσωπική του έλευση, σαν ένας δεσμός που μας συνδέει με τον Υιό. Η μυστική ζωή τότε θα αναπτυσσόταν σαν οδός προς την ένωση της ψυχής με τον Χριστό μέσω του Αγίου πνεύματος. Αυτό όμως μας επαναφέρει στο πρόβλημα των ανθρώπινων προσώπων στην ένωση: θα είχαν εκμηδενιστεί ενωνόμενα με το πρόσωπο του Χριστού, δηλαδή το πρόσωπο του Χριστού θα κυριαρχούσε πάνω μας εκ των έξω, εξωτερικώς και σε αυτή την τελευταία περίπτωση η Χάρις θα κατενοείτο σαν εξωτερική σε σχέση με την ελευθερία, αντί να είναι η εσωτερική ανάπτυξη. Επομένως σε αυτή την ελευθερία ομολογούμε την θεότητα του Υιού, η οποία φανερώνεται στο πνεύμα μας από το Άγιο πνεύμα που κατοικεί μέσα μας!(;).

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (7) Συνεχίζεται από : Τετάρτη, 4 Δεκεμβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Ο Χριστός γίνεται η μοναδική εικών η οποία είναι προσαρμοσμένη στην κοινή φύση των ανθρώπων. Το Άγιο πνεύμα προσφέρει σε κάθε πρόσωπο δημιουργημένο κατ’ εικόνα θεού, την δυνατότητα να πραγματοποιήσει την Ομοίωση μέσα στην κοινή Φύση. [Πώς συνδέονται τα δύο γεγονότα; Πώς σώζεται ο άνθρωπος εφ’ όσον ο θεός προσαρμόζεται στον άνθρωπο; Αυτό το κενό καλύπτει ή προσπαθεί να καλύψει η σοφιολογία ή εδημιουργήθη για να απορρίψη η θεωρία αυτή την σοφιολογία. Θα το δούμε καλύτερα στην συνέχεια]. Ο Ένας δανείζει την υπόστασή Του στην Φύση, το Άλλο δίνει την θεότητά Του στα πρόσωπα. Έτσι το έργο του Χριστού ενώνει, ενοποιεί, το έργο του Αγίου πνεύματος διαφοροποιεί. [Ποιο έργο όμως; Εφόσον το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν προϋπάρχουν ήδη στον άνθρωπο! Αμαυρώθηκαν από την πτώση και ήρθαν οι δύο υποστάσεις να τα ασπρίσουν, αναλαμβάνοντας το έργο μισό-μισό;]. Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ. Όσον αφορά δε τα πρόσωπα, αυτά δεν μπορούν να πετύχουν την τελειότητά τους, να γίνουν πλήρως πρόσωπα, παρά μόνον στην Ενότητα της Φύσεως, παύοντας να είναι «άτομα» που ζουν για τον έαυτό τους, που έχουν μια δικιά τους φύση και μια δικιά τους θέληση, «ατομικές». Το έργο του Χριστού και το έργο του Αγίου πνεύματος είναι αξεχώριστα: ο Χριστός δημιουργεί την ενότητα τού μυστικού του σώματος μέσω του Αγίου πνεύματος και το Άγιο πνεύμα μεταδίδεται στα ανθρώπινα πρόσωπα μέσω του Χριστού. Και πράγματι μπορούμε να διακρίνουμε δύο μεταδόσεις του Αγίου πνεύματος στην Εκκλησία: η μία συνέβη μέσω του εμφυσήματος του Χριστού, ο οποίος εμφανίσθηκε στους Αποστόλους το απόγευμα της Αναστάσεως (Ιωαν. 20, 19-23) [κάτι για το οποίο έχει τις αντιρρήσεις του ο Γρηγόριος Παλαμάς, και τις εκφράζει στον δεύτερο περί Αγίου Πνεύματος λόγο του]και η άλλη υπήρξε το προσωπικό γεγονός του Αγίου πνεύματος την ημέρα της πεντηκοστής (Πράξεις 2, 1-5). [Το μοναδικό περιεχόμενο του Κυρίου, το Άγιο πνεύμα. Ίσως και του Πατρός! Αντίθετα από την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Οι υποστάσεις είναι ήδη μάσκες, προσωπεία που διδάσκουν τρόπο ζωής].

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (6) Συνεχίζεται από : Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

8^ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Το Άγιο Πνεύμα απεστάλη στον κόσμο, ή καλύτερα στην Εκκλησία, στο όνομα του Υιού. «Ο Παράκλητος, το πνεύμα το Άγιον ο πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου»(Ιωαν. 14,26). Για να δεχθούμε το Άγιο Πνεύμα λοιπόν πρέπει να φέρουμε ήδη το όνομα του Υιού, να είμαστε ένα μέλος του σώματός του. Ο Χριστός ανακεφαλαίωσε στον εαυτό του την ανθρωπότητα, την ανθρώπινη φύση, σύμφωνα με την επιτυχημένη έκφραση του Αγίου Ειρηναίου. Έγινε η κεφαλή, η Αρχή, η υπόσταση της αναγεννημένης ανθρωπίνου φύσεως που είναι το σώμα του και γι’ αυτό ο Άγιος Ειρηναίος εφαρμόζει στην Εκκλησία το όνομα του «Υιού του θεού»(Κατά αιρέσεων, IV, 33, 14). Είναι η ενότης του «καινού ανθρώπου» στην οποία αποκτούμε πρόσβαση «ενδυόμενοι τον Χριστόν», γινόμενοι μέλη του σώματός του μέσω του βαπτίσματος. Αυτή η Φύσις είναι μία και αδιαίρετος, είναι «ο ενιαίος, άνθρωπος». Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς βλέπει στην Εκκλησία τον Ολόκληρο Χριστό, ο οποίος δεν διαιρείται: «Ούτε βάρβαρος εστιν, ούτε Ιουδαίος, ούτε Έλλην. ουκ άρρεν, ου θήλυ. καινός δε άνθρωπος, θεού πνεύματι Αγίω μεταπλασμένος»(Προτρεπτικός, ΧΧΙ).

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ-Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (4) Συνεχίζεται απο : Κυριακή, 3 Νοεμβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Παρ'όλα αυτά όμως, παρόλη την σπουδαιότητα και τον κεντρικό ρόλο στην οικονομία της Σωτηρίας, το Άγιο Πνεύμα στο προσωπικό του γεγονός δεν φανερώνει το πρόσωπό του: δεν έρχεται στο όνομά Του, αλλά στο όνομα του Υιού, για να προσφέρει μαρτυρία στον Υιό, όπως ο Υιός ήλθε στο όνομα του Πατρός, για να μας γνωρίσει τον Πατέρα. "Δεν μπορούμε να σκεφτούμε τον Πατέρα χωρίς τον Υιό,-λέει ο Νύσσης-δεν γίνεται κατανοητός ο Υιός χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Καθότι είναι αδύνατον να φτάσουμε στον Πατέρα εκτός και αν μας υψώσει ο Υιός και είναι αδύνατον να ονομάσουμε τον Ιησού Κύριο παρά μόνον εν Αγίω Πνεύματι

". Τα Θεία πρόσωπα δεν καθορίζονται από μόνα τους, αλλά το ένα μαρτυρεί για το άλλο. Γι'αυτό τον λόγο ο Ιωάννης Δαμασκηνός έλεγε πώς "Ο Υιός είναι η εικόνα του Πατρός και το Πνεύμα είναι η εικόνα του Υιού". Όπως γίνεται κατανοητό όμως η τρίτη υπόσταση τής Τριάδος είναι η μόνη που δεν έχει την εικόνα της σ'ένα πρόσωπο. Το Άγιο Πνεύμα παραμένει μη-φανερωμένο σαν πρόσωπο, παραμένει κρυμμένο, καλυπτόμενο στην ίδια του την φανέρωση. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος θα το υμνήσει στους ύμνους του στην Θεία αγάπη, με τις γραμμές του αποφατισμού, σαν ένα πρόσωπο άγνωστο και μυστηριώδες.

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (3) Συνεχίζεται απο : Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

 Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Οι Θεολόγοι επέμεναν πάντοτε στην διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αιώνια πρόοδο των προσώπων [ούτε ο αιών ανήκει στην Αγία Τριάδα, ούτε η πρόοδος. Ανήκουν στον Ακινάτη και μόνον], η οποία πρόοδος είναι έργο της Φύσεως [ταυτίζει αθεολόγητα την Φύση με την ουσία] και σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό είναι το ίδιο το Είναι της Τριάδος [αμφιβαλλόμενο. Δεν υπάρχει ένδειξη χωρίου] και η χρονική αποστολή τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, έργο τής κοινής θελήσεως στις τρείς υποστάσεις [πόσο πρόχειρος ο άνθρωπος. Ο κόσμος δεν κινείται σύμφωνα με τον Χρόνο του οποίου ο χρόνος είναι κυκλικός. Οι Εβραίοι κατενόησαν τον χρόνο σαν ευθύγραμμη οριζόντια κίνηση προς τον Μεσσία, προς τα έσχατα και οι Άγιοι μας δίδαξαν τον χρόνο σαν σπείρα, την οποία κεντρώνει η Σωτηρία, ο Σταυρός του Κυρίου. Η Θέληση του Θεού φυσικά δεν ανήκει στον χρόνο. Αλλά ούτε και η θέληση του ανθρώπου, όταν υπάρχει,ανήκει στον καιρό. Στον χρόνο ανήκει μόνον η Επιθυμία]. Όσον αφορά το Αγιο Πνεύμα, οι Έλληνες Πατέρες [Λές και υπάρχουν και άλλοι. Οι σχολαστικοί είναι θετοί γονείς των ορφανών Χριστιανών, όπως είναι οι Ρώσοι της διασποράς και οι νεοορθόδοξοι και τελευταίως εμφανίστηκαν και οι Νονοί, οι οποίοι υποδύοντας τους πνευματικούς Πατέρες και στην Ορθοδοξία και στον προτεσταντισμό, αλλά είναι νονοί σύμφωνα με τους Κανόνες της Μαφίας], χρησιμοποιούν συνήθως το ρήμα εκπορεύομαι [συνήθως, σαν αλατοπίπερο] για να δείξουν την αιώνια πρόοδο του, ενώ τα ρήματα προΐημι, προχέομαι δείχνουν την αποστολή του στον κόσμο [που δεν έγινε ποτέ]. Στο επίπεδο της αιωνιότητος [στο οποίο υπάρχει μόνον ο νόητός κόσμος του ΕΝΟΣ και των ΠΟΛΛΩΝ], τα πρόσωπα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος προοδεύουν από τον Πατέρα [είναι καλά παιδιά και τελειώνουν με άριστα το σχολείο], μοναδική πηγή της Θεότητος. Στο επίπεδο τής αποστολής στον χρόνο, έργο της θελήσεως που ανήκει στην ουσία της Τριάδος [ακόμη και για τους αρχαίους η Ουσία ήταν επέκεινα της ουσίας. Εάν η θέληση είναι η ουσία της Θεότητος, τότε είναι φανερό ότι υποβαθμίζεται έναντι της Φύσεως και οι υποστάσεις δεν υποστασιάζουν πλέον την ουσία, κατά το : δεν υπάρχει ουσία ανυπόστατος και υπόσταση ανούσιος, και μοναδικό τους περιεχόμενο είναι πλέον το Άγιο Πνεύμα. Όλη η Θεολογία του κληρικαλισμού. Αυτός είναι ο λόγος ταυτίσεως στην Αιώνιο Τριάδα, όπως λένε Φύσεως και ουσίας, για να τις διακρίνουν στην Οικονομία, μειώνοντας τοιουτοτρόπως την ουσία. Νομίζουν έτσι ότι γλιτώνουν από την ουσιοκρατία του Αυγουστίνου, ο οποίος στην θέση της Μονάδος βάζει την ενότητα, στην θέση του Ενός τον Πατέρα και κατανοεί τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν σχέσεις. Σήμερα όλοι οι αντίπαλοι του Αυγουστίνου, μιλούν για σχέσεις και για ενότητα, ακόμη και οι αντιοικουμενιστές. Ο οικουμενισμός καταργεί τους κανόνες κάνοντας το θέλημα του Θεού που είναι οι σχέσεις και οι αντιοικουμενιστές καταργούν τον Σωτήρα Χριστό, βάζοντας στην θέση του την ενότητα της πίστεως. Την ουσία του ανθρώπου], ο Υιός αποστέλλεται από τον Πατέρα και ενσαρκώνεται [πού άραγε; Έτσι στο βρόντο! Ενσαρκώνεται! Η έρμη η συνέργεια που πήγε;], μέσω του Αγίου Πνεύματος. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης πώς Αυτός αποστέλλεται από τον Εαυτό του, καθότι πραγματοποιεί την θέλησή τού αποστελλόμενου, χωρίς να διαθέτει δική του θέληση. [πάλι αχνοφαίνεται ένας ύπουλος μονοφυσιτισμός και μονοθελητισμός: Αλλά κυρίως είναι οι φαιδρές συνέπειες της καταργήσεως τής υποστάσεως υπέρ του προσώπου. Πατέρας αυτής της καταργήσεως, το επαναλαμβάνουμε, είναι ο Αυγουστίνος. Λόγω του ύπουλου μονοθελητισμού, οι νεοορθόδοξοι ρίχνουν στάχτη στα μάτια, κατηγορώντας τον Αυγουστίνο και εκθειάζοντας τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (π.χ. Γιανναράς), διότι γνωρίζουν τις κακοδοξίες τους, διότι η προαίρεσή τους είναι χαλασμένη. Ο αιρετικός είναι πάντοτε προαιρετικός. Έχει κακή προαίρεση]. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για την αποστολή τού Αγίου Πνεύματος στον κόσμο [δεν έγινε ποτέ, την περιμένουν μόνον ακόμη οι Οικουμενιστές, όπως οι Εβραίοι τον Μεσσία, τον αναμενόμενο, που έντυσαν οι Προτεστάντες με τό Χριστιανικό ένδυμα του Αγίου Πνεύματος. Πρώτος διδάξας ξανά ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης, οι οποίοι δίδαξαν πώς το Άγιο Πνεύμα είναι βοηθός της νοήσεως τού ανθρώπου. Το οποίο είναι ο εσωτερικός δάσκαλος. Καταργώντας τήν παράδοση και την πνευματική πατρότητα, την εμπειρία στον Αόρατο Πόλεμο. Γεννώντας το υποκείμενο, το οποίο σήμερα υποστασιάζεται στο ΕΓΩ και στην ψυχολογία, όπως η φιλοσοφία υποστασιάζεται στην κοινωνιολογία, στην ιδεολογία, αναλαμβάνοντας την σωτηρία του κόσμου και της ιστορίας. Το Άγιο Πνεύμα και ο Κύριος και η Εκκλησία δεν μας σώζουν πλέον, μας αλλάζουν και μας χρίζουν σωτήρες. Η σύγχρονη προτεσταντική εκδοχή του ψευδοπροφήτου. Σήμερα το φαινόμενο ανθεί και στην Ελληνική Ορθοδοξία. Έχουμε Σωτήρες σαν τον Γιανναρά, τον Ζηζιούλα, τον Ζήση, τον Σαράντο, τον Τρικαμηνά και άλλους, για να μείνουμε στους πιο γνωστούς, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου]. Αυτός, το Άγιο Πνεύμα ολοκληρώνει την κοινή θέληση στους τρείς, καθώς απεστάλη από τον Πατέρα και αναγγέλθηκε από τον Υιό (το Ορθόδοξο Φιλιόκβε) [Αυτή είναι η σύγχρονη παιδαριώδης ερμηνεία του «και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος»].

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (2) - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Συνεχίζεται απο : Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2013 Βλαδίμηρου Λόσκι. 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

 Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. 

Η Εκκλησία λοιπόν είναι σώμα καθότι ο Χριστός είναι η κεφαλή της και είναι πληρότης καθότι το Άγιο Πνεύμα την ψυχώνει, την πληρώνει Θεότητος, διότι η Θεότης κατοικεί σ’αυτή σωματικά όπως κατοικούσε στην θεωμένη ανθρωπότητα του Χριστού. [Ο Χριστός, δεν είχε σώμα, ήταν το σώμα της ανθρωπότητος, κατοικεί μόνον στα Ευαγγέλια. Είναι ένα σύμβολο. Ο Βλαδίμηρος όλα αυτά πώς τα χώρεσε απορούμε]. Μπορούμε λοιπόν να πούμε μαζί με τον Ειρηναίο. «Εκεί όπου υπάρχει η Εκκλησία εκεί είναι το πνεύμα, εκεί όπου το πνεύμα εκεί και η Εκκλησία». [Ωραία αίρεση του αποσπάσματος. Βιαστές των γραμμάτων θα κερδίσουν την εσχατολογία. Σαν να λέμε: εκεί όπου υπάρχουν φοίνικες εκεί και νερό. Εκεί όπου υπάρχει νερό, στην έρημο, εκεί θα υπάρχουν και φοίνικες]. 

Παρ’όλα αυτά, το πνεύμα «που μίλησε μέσω των προφητών» δεν ήταν ποτέ ξένο ως προς την Θεία οικονομία στον κόσμο όπου φανερωνόταν η κοινή Θέληση της Αγίας Τριάδος. Ήταν παρόν και στο έργο της Δημιουργίας και σε εκείνο της λυτρώσεως. [Δηλαδή δεν ήταν ακριβώς κοινή η θέληση; Δεν ήταν και ο Πατήρ Παρών; Είναι πολύ μυστική αυτή η Θεολογία. Μην την μάθουν οι άλλοι και μας πιάσουν κορόιδα]. 

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (1) Βλαδίμηρου Λόσκι 8ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Η ενσάρκωση του Λόγου είναι ένα πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο μυστήριο από εκείνο τής δημιουργίας του κόσμου. Παρ' όλα αυτά όμως το έργο του Χριστού πραγματοποιείται σε σχέση με το συμπτωματικό, σαν μία Θεία ενέργεια που πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε σαν συνέπεια της αμαρτίας του Αδάμ. Μία συνέπεια που προ-υπήρχε, μία θέληση Θεία τής Σωτηρίας προϋπάρχουσα, που προηγήθη της ανθρώπινης πτωτικής θελήσεως. [Σαν προϊόν της Θείας θελήσεως λοιπόν η πτώση]. Αυτό το «κρυμμένο μυστήριο από όλους τους αιώνες στον Θεό», το οποίο αποκαλύπτεται στην ιστορία σαν το μυστήριο του Σταυρού τού Κυρίου, δεν είναι, αν θέλουμε να μιλήσουμε με συνέπεια, τυχαίο, στο μέτρο δηλαδή, που η ανθρώπινη ελευθερία ήταν υπονοούμενη στην ιδέα της δημιουργίας. [Φαίνεται καθαρά ότι η σύγχρονη σκέψη την υπερηφάνεια την ονομάζει ελευθερία, καταργώντας τοιουτοτρόπως το κακό και τον Εωσφόρο]. Αυτή η ελευθερία όμως δεν κατόρθωσε να διακόψει, να διασπάσει το σύμπαν που είχε συλλάβει ο Θεός. Διότι εμπεριέχεται σε ένα άλλο υπαρξιακό επίπεδο πιο μεγάλο, που άνοιξε από τον σταυρό και την ανάσταση. Μία νέα πραγματικότης εισέρχεται στον κόσμο, ένα πιο τέλειο σώμα του κόσμου, δηλαδή η Εκκλησία θεμελιωμένη στην διπλή Θεία οικονομία. Το έργο του Χριστού και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Τα δύο πρόσωπα της Τριάδος που απεστάλθησαν στον κόσμο. Τα δύο αυτά έργα βρίσκονται στην βάση τής Εκκλησίας, απαραίτητα και τα δύο διότι με αυτά μπορούμε να αποκτήσουμε τήν ένωση με τον Θεό.

Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής: Ο σύγχρονος άγιος του Ηρακλείου

† 30 Δεκεμβρίου 1991

"Εν τη ημέρα, Παρθένε, τη του θανάτου μου, τη φοβερά εκείνη, Συ παράστηθι μόνη βοήθεια την ώραν του χωρισμού εκ του αθλίου μου σώματος, και της ψυχής μου την άνοδον ασφαλή εκ των δαιμόνων διαφύλαξον..."
(Τροπάριο - προσευχή του π. Τιμόθεου Τζαννή)

Σχεδόν ένα μήνα μετά το γέροντα Πορφύριο, κοιμήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίων Θεοδώρων, ο μεγάλος σύγχρονος πνευματικός πατέρας της Κρήτης γέροντας Τιμόθεος Τζαννής. Ο γέροντας Πορφύριος τον γνώριζε και του είχε προείπει ότι "θα φύγουν μαζί".

Σύντομα βιογραφικά

Ο γέροντας γεννήθηκε το 1928 στο μικρό χωριό Κεραμούτσι Μαλεβιζίου, του νομού Ηρακλείου, και το κοσμικό του όνομα (αυτό δηλ. που είχε πριν γίνει μοναχός) ήταν Κωνσταντίνος.
Από παιδί ήταν πολύ πιστός και γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Με μεγάλη φτώχεια και πολλές στερήσεις τελείωσε την Πάντειο, έδωσε εξετάσεις με επιτυχία και διορίστηκε ως αγρονόμος, αρχικά στην Ολυμπία και κατόπιν στην Κρήτη, όπου έλαμψε με το ήθος και την καλοσύνη του. Αν και είχε αποφασίσει να γίνει μοναχός, η οικογένειά του τον πίεσε για ένα προξενιό με μια κοπέλα κι εκείνος υπάκουσε και την παντρεύτηκε. Ευτυχώς, η σύζυγός του, Μαρία, ήταν κι εκείνη πολύ πιστή, συνετή και καλή.

Την ημέρα της κηδείας του πατέρα του, το 1964, υπέστη σοβαρό τροχαίο και κινδύνεψε να χάσει τα πόδια του. Έταξε λοιπόν στον άγιο Νεκτάριο ότι, αν τον βοηθήσει να γίνει καλά, θα γίνει ιερέας. Όταν όμως σώθηκε από τον κίνδυνο (του εμφανίστηκε μάλιστα ο άγιος) και ανακοίνωσε την απόφασή του να παραιτηθεί από αγρονόμος και να χειροτονηθεί, αντιμετώπισε τρομερό ψυχολογικό πόλεμο από τη σύζυγό του (που όμως αργότερα τον στηριξε πολύ), την οικογένειά του και την οικογένεια της συζύγου του, αλλά και τους συναδέλφους και τους γνωστούς του!
Γνωστός του τον σταμάτησε στο δρόμο και του είπε: "Φτου σου, μωρέ, πώς κατάντησες!". Θείος της γυναίκας του τη συνάντησε και της είπε: "Ε, ανηψιά, ήμαθα πως ο άντρας σου, ο Κωστής, γίνηκε παπάς. Όπου τεμπέλης και καλοφαγάς γίνεται παπάς. Ε, ανηψιά;". Όμως αργότερα, ο ίδιος άνθρωπος, είπε στην παπαδιά: "Ήμαθα, μπρε ανηψιά, πως ο παπάς σου είναι ο καλύτερος παπάς τση χώρας!".

Ως νέος ιερέας τοποθετήθηκε στο μεγάλο ορεινό χωριό Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου, δίπλα στον ενάρετο παπά Μανώλη, και εκεί έγινε σπουδαίος πνευματικός πατέρας του λαού, αλλά εκδηλώθηκε και το διορατικό του χάρισμα. Το 1979 η παπαδιά κοιμήθηκε, μετά από 4ετή μάχη με τον καρκίνο, αφού, λίγους μήνες αργότερα, είχε καρεί μοναχή - παίρνοντας και επίσημα το μοναχικό σχήμα, αφού για χρόνια, με κοινή συμφωνία, ζούσαν ζωή αγνότητας με το σύζυγό της.
Μετά από αυτό, ο γέροντας ταξίδεψε στο Άγιο Όρος και έγινε μοναχός με το όνομα Τιμόθεος (προς τιμήν του τότε Κρήτης Τιμόθεου) από τον π. Βασίλειο Γοντικάκη, που ήταν τότε καθηγούμενος της Μονής Σταυρονικήτα. Επιστρέφοντας στην Κρήτη, ίδρυσε το γυναικείο Ησυχαστήριο των Αγίων Θεοδώρων (αντιμετωπίζοντας πάλι πολλά προβλήματα, με τη χάρη του Θεού), όπου έζησε και έλαμψε ως πνευματικός του λαού.

Ο γέροντας Τιμόθεος αντιμετώπισε με ταπείνωση και αγάπη, δοξάζοντας το Θεό,τρομακτικά προβλήματα υγείας (όπως και άλλοι γέροντες, π.χ. Πορφύριος, και άλλοι άγιοι). Εκτός των άλλων, πέρασε 102 πνευμονικά οιδήματα, ένα από τα οποία ήταν και η αιτία του θανάτου του.

Η ζωή του, οι ασκητικοί του αγώνες, η διδασκαλία του και οι συγκλονιστικές περιπέτειές του δημοσιεύονται στο βιβλίο "Ο γέροντας Τιμόθεος Τζαννής ο Πνευματικός", έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίων Θεοδώρων Ηρακλείου. Εκεί αναφέρονται και τα παραπάνω λόγια του γέροντα Πορφύριου (σελ. 90) και το τροπάριο της αρχής (σελ. 94). Από εκεί και τα βιογραφικά που ανεβάσαμε.

Τιμώντας αδέξια και ταπεινά τη μνήμη του αγιασμένου γέροντα, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την εισήγηση του Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας π. Ευγένιου, με θέμα: «Πνευματική πατρότης του Γέροντος π. Τιμοθέου», από την ημερίδα προς τιμήν του, που έγινε στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης (Ηράκλειο) στις 18 Δεκεμβρίου 2011 (λαμβάνουμε από εδώ). Μακάρι όλος ο κόσμος, "πιστοί" & "άπιστοι", να έχει τις πρεσβείες του γέροντα και όλων των αγίων, παλαιών και σύγχρονων.

Πνευματική πατρότης του Γέροντος π. Τιμοθέου

[...] Ο μακαριστός Γέροντας π. Τιμόθεος, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Τζαννής, από νεαράς ηλικίας μελετούσε τον λόγο του Θεού. «Ο λόγος σου μελέτη μου εστίν» (Ψαλμ. 118) και προσπαθούσε να φωτίσει κάθε πράξη, γνώμη και προτροπή αναφέροντας πάντοτε και το αντίστοιχο κατάλληλο χωρίο από το ιερό Ευαγγέλιο η από τα Πατερικά κείμενα. Η αοριστολογία, η προχειρότητα, η επιπολαιότητα ήταν άγνωστα σ᾽ αυτόν. Ο λόγος ευθύς, σαφής, καθαρός, απλός, χωρίς περιστροφές, «άλατι ηρτυμένος» (Κολοσσαείς 4,6). Σε έπειθε περί του λόγου το αληθές, αλλά σε στήριζε συνάμα με τη πανθομολογούμενη πνευματική πείρα και την προσωπική εμπειρία του.

Χωρίς άλλη προσπάθεια ο συνομιλητής η εξομολογούμενος διαπίστωνε ένα έμπειρο πνευματικό, κατηρτισμένο και ξεκάθαρο. Δεν άφηνε περιθώρια σε κανένα κι αν κάποιος δυσκολεύονταν να τα αποδεκτεί, τον προσγείωνε λέγοντας: «Πρόσεχε θα χάσεις την ψυχή σου, θα κολασθείς».

Όταν όμως διέβλεπε τη δυσκολία, για να μη φθάσει στην απραξία, με τέχνη πνευματικού ιατρού επιμελείτο σιγά-σιγά, μεθοδικά το τραύμα. Έβαζε ένα μικρό κανόνα, έδιδε τις πιο απαραίτητες συμβουλές και δείχνοντας την ικανοποίησή του με ευχάριστη διάθεση προέπεμπε τον εξομολογούμενο λέγοντας χαρακτηριστικά: «μετά από λίγο καιρό …σε περιμένω, θέλω να τα ξαναπούμε». Οικονομούσε τον καθένα ανάλογα με τις πνευματικές αντοχές και τη διάθεσή του, τον ενίσχυε για αγώνα πνευματικό, λαμβάνοντας πάντοτε υπ᾽ όψιν το ευρύτερο οικογενειακό η εργασιακό περιβάλλον.

Έτσι εφήρμοζε την οικονομία και την αναλογία, αρχές βασικές και απαραίτητες για τον Εξομολόγο - Πνευματικό. Οικονομία θεωρείται η προσωρινή παρέκλιση από την αυστηρή τήρηση των κανόνων και εφαρμόζεται ως ειδικός τρόπος αντιμετώπισης με διπλή έννοια, αφορά δε κυρίως στην ιδιαιτερότητα του προσώπου, που ποθεί τη σωτηρία του, όμως δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο άγνωστο εκκλησιαστικό, κοινωνικό η οικογενειακό περιβάλλον.

Η μακαρία υπομονή του Γέροντος Τιμοθέου σε συνδυασμό με την ακρίβεια και την οικονομία, η πατρική αγάπη και η ανεκτικότητά του σε

δύσκολες περιπτώσεις, του χάρησαν άνεση για μια προσέγγιση εξατομικευμένης ποιμαντικής αγωγής, προσωπικής άμεσης επικοινωνίας και συνεργασίας, ώστε να φεύγεις από κοντά του με την εσωτερική ικανοποίηση, ότι σε άκουσε, σε κατάλαβε και σε περιμένει, γιατί θέλει να προοδεύσεις πνευματικά. Η αμεσότητα της ενδοεπικοινωνίας αναιρεί κάθε αρνητική εικόνα η παρεξήγηση, που εύκολα δημιουργείται σήμερα αναιτίως, είτε από άγνοια, είτε από βιασύνη, είτε από αδιαφορία των εξομολόγων.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας είναι το πρόβλημα της επικοινωνίας σήμερα», έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος. Οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στον ίδιο χώρο, έχουν τις ίδιες αρχές, τους ίδιους στόχους, παραταύτα δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Πολλοί, μάλιστα, δεν σου αφήνουν καν περιθώρια προσέγγισης η επικοινωνίας.

Τέτοια παραδείγματα ανέφερε ο Γέροντας Τιμόθεος πολλές φορές και άφηνε να εννοηθεί πόσο τον ταλαιπωρούσαν στην εξομολόγηση οι άσχετοι. «Γιατί ήρθες στην εξομολόγηση; Πες μου κάτι», είπε σε ένα εξομολογούμενο. Σιωπηλός και βλοσυρός εκείνος απάντησε: «Μου τόπε η γυναίκα μου». Ο π. Τιμόθεος χαμογέλασε… για λίγο. Όμως προσπαθούσε πάντοτε να μη χάσει την ευκαιρία, ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις, που οι άνθρωποι ήταν άσχετοι με την Εκκλησία, η ήταν δύστροποι η έρχονταν για πρώτη φορά σε επικοινωνία με εξομολόγο και πνευματικό, για να γίνει έτσι η πρώτη καλή αρχή.

Έτσι συνδύαζε άριστα την πράξη της Εκκλησίας με τη διδασκαλία και τη θεολογία των Πατέρων και γι᾽ αυτό ήταν πάντοτε αποτελεσματικός. Δεν ήταν μετέωρος. Είχε βάση και αρχές. Η εκκλησιαστική ακρίβεια ήταν το ζητούμενο, η εφαρμογή της οικονομίας συνεπίκουρος και βοηθός προς επίτευξη αυτής της ακρίβειας. ["Ν": οικονομία: η ελαστικότητα στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών κανόνων, για να βοηθηθεί περισσότερο στη σωτηρία κάποιος άνθρωπος].

Γι᾽ αυτό και τα επιτίμια στην Εκκλησία μας έχουν θεραπευτικό, εκκλησιολογικό, παιδαγωγικό και φιλάνθρωπο χαρακτήρα. Δεν είναι ποινές εξιλέωσης της προσβληθείσης αγάπης του Θεού για την απόδοση της δικαιοσύνης Του, όπως ισχυρίζεται η δυτική Εκκλησία.

Η πνευματική ανακαίνιση και ωραιότητα είναι καρπός πρωτίστως της θείας Χάριτος και της πνευματικής ανυστάκτου φροντίδος και επιμέλειας του έμπειρου πνευματικού σε συνεργασία και συνδυασμό με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Αυτό το έργο είναι δύσκολο. απαιτητικό, κουραστικό μέχρι εξουθένωσης. «Παθαίνω ναυτία από την πολύωρη εξομολόγηση», μου έλεγε. Πολλές φορές στα νειάτα του εξομολογούσε από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός η και τανάπαλιν.

Ο π.Τιμόθεος

Οι δυσκολίες και οι πνευματικοί πόνοι απορρέουν από τις αδυναμίες, τις πτώσεις, την αδιαλλαξία η αμετανοησία, τη σκληροκαρδία και τις επαναστροφές στους πειρασμούς και τις αναμνήσεις του πρότερου βίου. Σ᾽ αυτή την τρικυμία των λογισμών και των αισθημάτων ο π. Τιμόθεος ήταν απείρακτος. Δηλ. ψύχραιμος, ανεπηρέαστος, σταθερός. Η ψυχραιμία είναι πίστη και γνώση στο θέλημα του Θεού. Ως καλός κυβερνήτης του πηδαλίου της ζωής γνώριζε το του ιερού Χρυσοστόμου «Κλυδωνίζεται η Εκκλησία μας, αλλ᾽ ου καταποντίζεται». Κατ᾽ επέκταση και ο κάθε πιστός δέχεται κλυδωνισμούς αλλά δεν γνωρίζει ναυάγιο, όταν αναζητά την γαλήνη της ψυχής του στον εύδιο των χειμαζομένων λιμένα, τον Ιησού Χριστό. Αυτό είναι το κέρδος του αγώνα κάθε πνευματικού, το κέρδος και η αποτίμηση της Εκκλησίας. Η ζωή μας ολόκληρη αποτιμάται και εκτιμάται από το τέλος της, από την έκβαση, γιατί γίνεται από τη ζωή αυτή της νέας «βιοτής της αιωνίου απαρχή».

Εδώ πρέπει να αναφέρομε έστω κι επιγραμματικά τη μεγάλη αρετή της διάκρισης, που θεωρούν και μητέρα των αρετών όλοι οι άγιοι Πατέρες. Με αυτή την αρετή ανακάλυπτε ο π. Τιμόθεος σε κάθε περίπτωση, αναλογικά και κατά περίπτωση, το «τι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν, το ευάρεστον και τέλειον»(Ρωμ. 12,2). Όλες οι αρετές είναι απαραίτητες, αλλά δεν πρέπει να γίνεται αυστηρή ιεράρχηση, διότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της πλάνης είτε από υπερβολή, είτε από έλλειψη. Η διάκριση είναι «ο οφθαλμός της ψυχής πάσας τας πράξεις και τας ενθυμήσεις του ανθρώπου διερευνώσα, διαστέλλει και διαχωρίζει παν φαύλον και  απαρέσκον Θεώ πράγμα και μακράν αυτού ποιεί την πλάνην» (αγ. Κασσιανού του Ρωμαίου, Προς Λεόντιον Ηγούμενον, Φιλοκαλία Τομ. Α´, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1982, σελ. 87). Η αρετή της διακρίσεως δεν είναι μόνο για τους Πνευματικούς, επώνυμους και λιγότερο γνωστούς, αλλά είναι εξίσου απαραίτητη και βασική αρετή και για τους εξομολογουμένους. Έτσι αποφεύγεται η δημοσιοποίηση της αρετής και η προβολή η διαφήμιση του Πνευματικού.

Ο μακαριστός παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης έλεγε: «Αλλοίμονο στον άγιο που βγήκε η φήμη του μέχρι την Αθήνα». Πολλοί άγιοι παρακαλούν τον Θεόν να μη τους φανερώσει στον κόσμο, για να τους ανταμείψει για το φιλότιμό τους αυτό ο Θεός στην άλλη ζωή.

Είναι οι γνήσιοι αγωνιστές, τα γνήσια φιλότιμα παιδιά του Θεού και αποφεύγουν συστηματικά κάθε εκδήλωση ανθρωποπαθούς θαυματουργίας και«γεροντολαγνείας». Κάτι παρόμοιο με την αναζήτηση σήμερα μάγων, γιόγκι, οραματιστών, πολυπληθών απατεώνων, που εμπορεύονται τις ανθρώπινες ψυχές. Δεν ζω για την αρετή, αλλά για την Αλήθεια «Όθεν ο δια την αλήθειαν πράττων την αρετήν, κενοδοξίας ου τιτρώσκεται βέλεσιν» (Αγίου Μαξίμου Ομολογητού Προς Θαλάσσιον, P.G. 90, 369Α).

***

[...] Η όλη παρουσία του π. Τιμοθέου μέσα στην προσωπική παλαίστρα -το κελλί του- σε τοποθετούσε σοβαρά απέναντί του, σε εντυπωσίαζε και συγχρόνως σε βοηθούσε να απελευθερωθείς, να εξομολογηθείς και να διδαχθείς. Πάντα διδακτικός, συμβουλευτικός, σώφρων και νουνεχής, σκόρπιζε απλόχερα όπου κι αν βρισκόταν, με όποιον κι αν μιλούσε, την πατρική αγάπη, το προσωπικό ενδιαφέρον του και την αναζήτηση και αναφορά στην άνω Ιερουσαλήμ. Στα άνω μη τα επί της γης. Ιδιαίτερα εντυπωσίαζε τον συνομιλητή του η ολόθυμη διάθεση να ακούσει και να βοηθήσει, όταν ο ίδιος ήθελε βοήθεια η ανάπαυση του σαρκίου του, που τόσο γρήγορα και εύκολα είχε ραγίσει. Ελευθερώθηκε κι από αυτό ακόμα το ταλαιπωρημένο σαρκίο του με την πολύχρονη αρρώστειά του. Δεν συζητούσε το πρόβλημα της υγείας του. Ενδιαφερόταν για το πρόβλημα του άλλου.

«Άσε με μένα, εγώ τώρα πια»!!! κ.οκ. απαντούσε όταν επίμονα τον ρωτούσαν για την κλονισμένη υγεία του. Προ οφθαλμών του ήταν τα έσχατα της ζωής του κατά την προτροπή του Σοφού  Σολομώντος «Μιμνήσκου τα έσχατά σου» (Σοφία Σειράχ 7, 36), που με πολυχρόνιες ασκήσεις και παθήσεις εργάστηκε. Έτσι κατάφερε και ο ίδιος την πνευματική καρποφορία και αξιοποίησε τα δικά του παθήματα, τα πολλά επίκτητα χαρίσματα και τις σπάνιες αρετές του, που τα έκρυβε προβάλλοντας το ασθενές του σώματος και ερευνώντας το χάρισμα του άλλου. Αυτός είναι ο σκοπός και ο στόχος της πνευματικής χειραφέτησης η χειραγώγησης. Όλοι να βγουν κερδισμένοι και παρηγορημένοι από τη θεϊκή παρηγορία. Όλοι να κινούνται άνετα, ελεύθερα χωρίς σκοπιμότητα η πειθαναγκασμό, ώστε η καθοδήγηση να οδηγεί στην εν Χριστώ ελευθερία. Τότε αξιοποιείται η πνευματική πατρότητα και λάμπει με όλη της την αρχοντιά, αλλά και καλλιεργείται παράλληλα και η πνευματική υιότητα, η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση.

Ο π. Τιμόθεος φαινόταν «συντετριμμένος και τεταπεινωμένος». Αλλά δυνατός στην πίστη και την ελπίδα για ζωή, για προσφορά. Ο αδύνατος και ασθενικός Γέροντας τελικά είναι ο αληθινός άνθρωπος. Είναι ο γνήσιος. Όλοι θέλουν να τον πλησιάσουν, να τον γνωρίσουν. Ιδιαίτερα ο σφρυγιλός νέος καταφεύγει στον αδύνατο όχι από συμπάθεια η συμπόνοια, αλλά από ελπίδα για πίστη και ζωή. Πιστεύει στην εμπειρία του και επιζητεί την καθοδήγησή του. Γιατί ο συντετριμμένος και τεταπεινωμένος δεν εξουθενώνεται από τον Θεόν, κατά τον Ψαλμωδόν, αλλά γιατί ο ίδιος δεν έχει την αγωνία να προστατεύσει τον εαυτό του, να προβάλλει την εικόνα του, να επιδείξει τα έργα του. Δεν μιλά για τον πόνο του στον άλλο, αλλά προσπαθεί νάναι δίπλα στον πόνο του άλλου, ως συμμέτοχος και συνυπεύθυνος του πάθους των άλλων. Γι᾽ αυτό πάσχει και συμπάσχει. Είναι αυτός, που μπορεί να εμπνεύσει, να διδάξει, να στηρίξει, γιατί έμαθε εμπειρικά και προσωπικά να διαχειρίζεται τον πόνο του. Έτσι εύκολα διακρίνει μέσα από την αμαρτία την αρετή, μέσα από τη σκοτισμένη διάνοια κάποιο φως, μέσα απ᾽ τη σκληρότητα την αγάπη. Ο νέος βλέπει μέσα από το πρόσωπο του συντετριμμένου πνευματικού-Γέροντος τη σταυρωμένη Εκκλησία του Χριστού. Βλέπει το χώρο το δικό του και βρίσκει τον τρόπο να του αποδίδει αξία, αναγνώριση, τιμή σ᾽ όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται. Αυτό που η κοινωνία του στερεί. Όποιος δεν πειθαρχεί στους νόμους ή τις απαιτήσεις της και αμαρτάνει, αποβάλλεται, διαγράφεται επιδεικτικά και τελεσίδικα.

Η Εκκλησία δεν είναι το δικαστήριο που ψάχνει αφορμές και αποδείξεις για να καταδικάσει η να εντάξει κάποιον σε κάποια κατηγορία. Είναι το θεραπευτήριο των ψυχών και των σωμάτων με τον μεγάλο ιατρό, τον Ιησού Χριστόν, με μέσα και φάρμακα τον αγιασμό και τη θεώση, με νονσηλευτές και ιατρούς τον κάθε πνευματικό και Επίσκοπο, γιατί ανίατη και αθεράπευτη ασθένεια δεν υπάρχει για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Η κοινή αναφορά του εξομολόγου και εξομολογούμενου στο θέλημα του Θεού εξασφαλίζει την ελεύθερη και θεληματική υπακοή. Μόνο όταν διασφαλίζεται η ελευθερία της ανθρώπινης ψυχής, σ᾽ όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, τότε γεννιούνται υγιή πνευματικά παιδιά, συνειδητοί χριστιανοί και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Ο πνευματικός π. Τιμόθεος το εξασφάλισε αυτό όχι για τον εαυτό του, αλλά πρωτίστως για τους άλλους. Γι᾽ αυτό το έργο και η προσφορά του ακόμα διακρίνεται, ομολογείται και αναγνωρίζεται ύστερα από 20 χρόνια απ᾽ τον θάνατό του. Γνώστης της δικανικής τέχνης δεν είχε νομικίστικη νοοτροπία η σκέψη, ούτε παρίστανε τον αυστηρό τηρητή του νόμου, τον νομοκάνονα η νομοφύλακα. Ως χαρισματικός πνευματικός νομοθετούσε και χειραγωγούσε την ψυχή στην Εκκλησία, στην Αλήθεια, στην εν Χριστώ ζωή, στη ζωή του αγίου Πνεύματος.

Αυτή η αμφίδρομη ελεύθερη ενδοεποικοινωνία και θεοκοινωνία είναι ένα μεγάλο πνευματικό άθλημα, που έχει περιοριστεί  σε ολίγους στην εποχή μας. Η ελεύθερη και θεληματική υπακοή στο θέλημα του Θεού, που εκφράζεται εν μυστηρίω από τον πνευματικό Καθοδηγητή εξασφαλίζει  συν τω χρόνω στον ασκούμενο κληρικό η λαϊκό ωρίμανση, ενδυνάμωση των ψυχικών δυνάμεων, αποφασιστικότητα για αγώνα και αθλήματα, ακλόνητη πίστη και χειραφέτηση.

Με αυτές τις προϋποθέσεις λειτουργείται το μυστήριο της μετανοίας και σωτηρίας μιας ψυχής, κατά κανόνα σήμερα ταλαιπωρημένης, που δεν παύει, όμως, να έχει την αξία της αθανάτου ζωής. Σε αντίθετη περίπτωση, πίσω από το μυστήριο της υπακοής για μετάνοια και μεταστροφή με το πρόσχημα της καταναγκαστικής υπακοής, μπορεί να κρύπτονται δικανικές αντιλήψεις, αυτοδικαιωτικές νοοτροπίες, ψυχοπαθολογικές εξαρτήσεις και εξάρσεις, που ταλαιπωρούν και τα πνευματικά τέκνα και τους μάλλον ανυποψίαστους και ανεύθυνους πνευματικούς.

Ο π. Τιμόθεος ήταν ξένος απ᾽ όλα αυτά. Τα είχε ξεπεράσει στο μακροχρόνιο  αγώνα του, στις αρρώστειες, στις αγωνίες του. Όταν κάποτε βρέθηκε στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο με έντονο ρόγχο του πνευμονικού οιδήματος, ένας γιατρός για να τον παρηγορήσει, χωρίς να του προσφέρει τίποτα, του είπε: «Μη φοβάσαι Πάτερ, θα περάσει». Κι εκείνος του απάντησε με διαύγεια και ετοιμότητα. «Δεν φοβούμαι τον θάνατο, την κρίση του Θεού φοβούμαι, παιδί μου». Ακόμη και το οίδημα, η μάλλον τα πολλαπλά οιδήματα, αγωνιζόταν να τα αξιοποιήσει και να τα ερμηνεύσει εκκλησιολογικά και σωτηριολογικά. Είχε πλήρη συνείδηση και διαύγεια θαυμαστή. «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β´ Κορινθίους 12,9 [σημ: ήταν η απάντηση του Χριστού στον απόστολο Παύλο, όταν του ζητούσε θεραπεία για την ασθένειά του]) ήταν η κοινή διαπίστωση όλων που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε. Ήταν ο πιο μεγάλος ασθενής με 100 και πλέον οιδήματα, άλλος δεν υπήρχε. Γι᾽ αυτό δεχόταν και βοηθούσε τους ασθενείς, τους πτωχούς, τους φυλακισμένους, κάθε ανήμπορο και ταλαιπωρημένο. Τον διέφερε να ζήσουν οι άλλοι, να χαρούν, και όχι ο ίδιος.

Ο π. Πορφύριος, μου έλεγε, «Βλέπεις τον π. Τιμόθεο. Μέχρι να θέλει ο Θεός ζει ο άνθρωπος. Όταν δεν θέλει  φεύγει».

Εν κατακλείδι, μπορούμε με βεβαιότητα να αναφέρομε, ότι αν ζούσε σήμερα ο μακαριστός Γέροντας, θα μας έλεγε επιγραμματικά: ας διαγράψουμε επί τέλους τον εαυτούλη μας από την καθημερινή εγωπάθεια, αυτοπροβολή και αυτοδικαίωση για να γίνει η ζωή μας διαφανής, ο νους και η ψυχή μας καθαροί, προκειμένου όσοι μας πλησιάζουν να γνωρίσουν όχι μεσάζοντες και μεταπράτες, όχι κακέπτυπα ομοιώματα και εικόνες, αλλά το μοναδικό, αιώνιο, αληθινό και ανεπανάληπτο πρότυπο, το Αρχέτυπο της θείας ουράνιας δόξης, τον Ιησού Χριστό.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, αναφερόμενος στον μοναχισμό: «Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες η προφήτες, για να καταπλήξουν και να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανύπαρκτοι», που έχουν δεχθή την παράκλησι του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η χάρις (Β´ Κορ. 12, 4). Και αυτήν εκπέμπουν αενάως, με ακτινοβολία που τρέφεται ακατάπαυστα από τη συντριβή της καρδιάς και την αίσθησι που έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία και όταν ζουν, και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιο δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.

Αντίθετα, μόλις πιστέψης ότι κάτι είσαι στην αρετή η στη γνώσι, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως άσχετα αν νομίζης εσύ -η και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής.

Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα η προτερήματα· σοφίας, ρητορικής η ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τα άγιασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι  αὐτῶν φανερώνεται η χάρις που παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο».

 ***

Μιλούμε για τον π. Τιμόθεο και από σεβασμό σιωπούμε για τόσα άλλα και ζητούμε ταπεινά την ευχή του, όχι τόσο για όσα μας δίδαξε, αλλά για όσα μας έδειξε με το παράδειγμά του, με την ιερή ανάμνηση της πολύαθλης και αποστεωμένης μορφής του, της ευαγγελικής διαγωγής και του οσιακού τέλους της επίγειας ζωής του.

Ο αείμνηστος π. Τιμόθεος στη δύσκολη μετακατοχική εποχή και στα χρόνια της μεταπολίτευσης έζησε μέσα στην πολυάριθμη και πολύβοη πόλη του Ηρακλείου, και όμως δίδαξε τον ησυχασμό, την νοερά προσευχή και την άσκηση ως αντίβαρο της αντιμοναχικής και οργανωσιακής θρησκευτικότητας της εποχής εκείνης. Και το πέτυχε γιατί η πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα, επειδή, κατά τον π. Βασίλειο, είναι «επικίνδυνη. Και η Ορθοδοξία ως σεσαρκωμένη Αλήθεια είναι ανυπόφορη με σταυρούς και θανάτους αλλά ζωηφόρος για τον άνθρωπο, επειδή τον φέρνει στην Ανάσταση. Ανά πάσα στιγμή μέσα στην Εκκλησία, μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».

Αυτό μας δίδαξε με το διαφανές αποστεωμένο σαρκίο του, τη δυνατή πίστη του και με την πολύπαθη επίγεια ζωή του, ότι ο πάσχων τά θεία και ο ποθών τον βίον της ασκήσεως της διηνεκούς και ακατάπαυστης αγωνιζόμενος άνθρωπος, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, μπορεί να λάβει τη χάρη του Θεού και να επιζήσει «ως ο μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων».

o-nekros.blogspot

Γέροντας Πορφύριος:«Ορθοδοξείν εστί το αεί σχοινοβατείν»

Ο π.Πορφύριος ήθελε το «ίνα ώσιν εν» με το πνεύμα του Θεού, που είναι αγνό και ανιδιοτελές, όχι με το μπερδεμένο πνεύμα του κόσμου –και βέβαια αφού έχουμε πρώτα καθαρισθεί από τα βασικά πάθη.
 Κάποτε για παράδειγμα του είπαν: «Γέροντα δυο μοναχοί ζουν στο τάδε μέρος πολύ καλά, αρμονικά». Χαμογέλασε λέγοντας: «Ταίριαξαν τα πάθη τους». Στην ιστορία του μοναχισμού όποτε υπήρχε ένα άτομο με ιδιαιτερότητες και δεν προσαρμοζόταν στο πρόγραμμα της μονής ή το απομόνωναν ή το έδιωχναν σαν ξένο σώμα. Αντιθέτως ο π.Πορφύριος επιδίωκε να έχει τέτοια άτομα στο περιβάλλον του, διότι προσωπικά ο ίδιος είχε μεγάλο όφελος αλλά και η συνοδεία του. Τα άτομα με τις αντιθέσεις τους καλλιεργούν σε μεγάλο βαθμό την αγία ταπείνωση. Τα αντίθετα πράγματα είναι το μεγάλο μυστικό για να αποκτήσουμε την αγία ταπείνωση.

Το πνεύμα του π.Πορφυρίου ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό της εποχής μας το οργανωσιακό και της παγκοσμιοποίησης. Η εποχή μας συνθλίβει την ελευθερία και την προσωπικότητα του ατόμου, που είναι η βασική αρχή της δημιουργίας των όντων, δηλαδή του αγγελικού κόσμου και του ανθρώπου.

Όταν ο Γέροντας έβλεπε ότι πάμε να ενωθούμε μέσα από τα πάθη μας, το αντιλαμβανόταν με το βυθοσκόπιό του και αμέσως ξεκινούσε τη δουλειά, με έναν πρωτάκουστο τρόπο για μας, αλλά πολύ γνωστό τρόπο για τον Θεό και τους αγίους Του, που ήταν πραγματικοί ιατροί των ψυχών. Προκαλούσε ο ίδιος τη σύγχυση, ώστε να διαλύσει αμέσως τη φιλία που δεν ήταν κατά Θεόν αλλά κατά κόσμον. «Η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστί» (Ιακ.δ’4).

Στον πύργο της Βαβέλ συνέβη το ίδιο. Οι άνθρωποι είχαν ενωθεί όχι για να αγαπήσουν τον Θεό, αλλά για να αποφύγουν με τη δική τους δύναμη τη δύναμη του Θεού. Σε αυτό  το σημείο του οδήγησε η σύγχυση. Διαίρεσε τους ανθρώπους, γι’ αυτό και ο τόπος εκεί ονομάστηκε Βαβέλ, δηλαδή τόπος σύγχυσης. Μήπως σήμερα δεν ζούμε τη σύγχυση της Βαβέλ, ενώ υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος να εμφανιστεί ο διάβολος σαν ειρηνοποιός (παγκοσμιοποίηση, αντίχριστός);
 Και στον Παράδεισο ο διάβολος ένωσε τον Αδάμ με την Εύα με πονηρία. Αντιθέτως ο Θεός τους ένωσε με την αγαθότητά Του και την ελευθερία Του. Στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη αναφέρεται σε κάποιο κεφάλαιο ότι ένας πολύ διακριτικός γέροντας έβαζε «φιτιλιές» μεταξύ δύο αδελφών για να συγκρούονται, να τσακώνονται, να βγαίνουν τα πάθη, να τα γνωρίζουν, να ταπεινώνονται και μετά να αγωνίζονται για το πρόβλημά τους φιλότιμα. Έτσι έπειτα από πολλή δουλειά, κόπο και χρόνο σιγά-σιγά θα αγαπιούνταν και θα έχτιζαν την ψυχή τους πάνω στο βράχο που είναι ο Χριστός, κι όχι πάνω στην άμμο που είναι ο διάβολος.

Το «διαίρει και βασίλευε» είναι μια τακτική που έχει περάσει στον κόσμο αρνητικά, αλλά δεν γνωρίζει κανείς ότι μπορεί να λειτουργήσει και με τρόπο θετικό, για να βασιλεύει πραγματικά ο Θεός και οι άγιοί Του. Για παράδειγμα η Ελλάδα είναι ένας τόπος που φθονείται πολύ, εξαιτίας των μεγάλων χαρισμάτων που έχει ο λαός της, του δυνατού μας μυαλού και της αγαπητικής μας καρδιάς, ως μεσογειακός λαός που είμαστε. Η ιστορία απέδειξε ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να υπάρχει σαν Έθνος. Από αρχαιοτάτων χρόνων έζησε μέσα στους πολέμους, εξαιτίας πάλι της γεωγραφικής της θέσης, της ομορφιάς της, των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών. Όλα αυτά προκάλεσαν μέσα στην ιστορία το φθόνο των γύρω λαών κι ενώ πάντοτε ήθελαν να την κατασπαράξουν, αυτή συνέχισε να ζει και να πορεύεται μέσα σους αιώνες, ως «αστήρ εμφαίνων τον ήλιον».

 Ο ίδιος ο Χριστός είπε για τους Έλληνες.  «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». (Ιωαν ιβ’23). Για ποιο λόγο; Αυτός ο λαός έχει τα χαρακτηριστικά και τις προϋποθέσεις να μοιάσει του Χριστού. Την ευφυΐα, τη δυναμική, το όραμα, την εφευρετικότητα, το ανικανοποίητο ως πόθο για το ανώτερο, και φυσικά το φιλότιμο, λέξη που δεν συναντάς σε άλλη γλώσσα. Αυτός ο λαός πριν γνωρίσει το Χριστό είχε φτάσει πολύ κοντά Του. Όταν τον αντάμωσε εκπληρώθηκαν οι πόθοι και οι προσδοκίες του. Ήταν το σύγχρονο και διαχρονικό μοντέλο του Έλληνα όλων των εποχών.

Ο διάβολος όλα αυτά τα χρόνια, όσο κι αν προσπαθούσε να αφανίσει τον λαό αυτόν με εξωτερικούς κινδύνους, δεν το πέτυχε. Όποτε εμφανίστηκαν προδότες και κυριαρχούσε η διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες, ο λαός μας τραυματιζόταν και κινδύνευε με αφανισμό. Αλλά ο Θεός ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. Πότε όμως ο Θεός «χρησιμοποίησε» στη σύγχρονη ιστορία το διχασμό για να μην κινδυνέψει η βασιλεία Του μέσα στην Ελλάδα; Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε από του Τούρκους, υπήρξαν, -κι έκτοτε πάντοτε υπάρχουν- κάποιοι που ήθελαν να εμποτίσουν τον λαό με ένα πνεύμα εντελώς ξένο από εμάς: το πνεύμα της Δύσης, το οποίο μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα που έχει πολλά κεφάλια –της κόβεις το ένα και βγαίνουν κι άλλα. Κύριο χαρακτηριστικό του δυτικού πνεύματος είναι ότι έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και λατρεύει την κτίση και όχι τον Κτίσαντα.

Ο Έλληνας δεν πρέπει να αποκτήσει αυτό πνεύμα και για να μας προφυλάξει ο Θεός σπέρνει τη θεϊκή «διχόνοιά» Του. Ο Θεός είναι ζηλότυπος και θέλει να λατρεύεται μονάχα Αυτός. Θα μου πείτε, που οδεύει ο κόσμος της Δύσης; Το πρόβλημα ξεκίνησε από την εποχή του Χρυσοστόμου, ο οποίος πρώτος το αντιλήφθηκε και το ομολόγησε κάνοντας λόγο για την «επηρμένη οφρύ της Δύσης». Διέβλεπε από τότε πως θα αποκοπεί η Δύση από την Ανατολή.

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Το χάσμα συνεχώς υπέβοσκε. Εκδηλώθηκε με το σχίσμα φανερά, για λόγους καθαρά πολιτικούς και όχι εκκλησιαστικούς. Ο πολιτισμός της Δύσης έβαλε στόχο να ενώσει τους ανθρώπους όχι όμως εν Χριστώ, αλλά φορτωμένους με τα πάθη τους. Το αναγεννησιακό πνεύμα πέρασε και στην Ελλάδα μέσω των οργανώσεων και οι άνθρωποι ενώθηκαν φαινομενικά, καταπιεσμένοι όμως από τα πάθη τους. Καλλιεργούσαν μόνο το φλοιό τους, είχαν μια ηθική που κατάντησε να γίνει σκοπός και αγνοήθηκε η ενότητα με τον Θεό. Η Δυτική Εκκλησίας υποτάχθηκε στον άνθρωπο και όχι στον Θεό, ενώ η Ανατολή παρέμεινε όρθια γιατί είχε στο κέντρο της τον Θεό. Το φανερό ατόπημα της Δύσης ήταν ότι πρόβαλλε και δεχόταν τον αρχηγό της Εκκλησίας ως αλάνθαστο. Αυτός ήταν και ο σύγχρονος πεσών Εωσφόρος. Από τότε άνοιξε ο δρόμος του Αντιχρίστου.

Μετά τη σύγκρουση του Βαρλαάμ με τον Γρηγόριο Παλαμά ήρθε η Αναγέννηση, που καθιέρωσε το σύγχρονο μοντέλο του δυτικού ανθρώπου: μια ηθική χριστιανική που μοιάζει με το χρυσό πανωφόρι πάνω σε βρόμικο σώμα, καλύπτοντας της δυσωδία του με αρώματα. Ο δρόμος άνοιξε για να γκρεμίσει και να αποκόψει περισσότερο τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο άνθρωπος ήταν πλέον εύκολη λεία για τον πολέμιό του, τον διάβολο. Αυτή η ηθική ήταν πολύ μικρή για να τον κρατήσει κοντά στον Θεό.

 Ακολούθως ήρθε ο Διαφωτισμός. Φανερά και απροκάλυπτα ο άνθρωπος σκότωσε τον Θεό μέσα του και ήθελε να περάσει στη συνείδηση όλων ότι ο Θεός δεν υπάρχει. «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ εστί Θεός» (Ψλ.ιγ’ 1). Από τότε ο άνθρωπος έχασε πραγματικά το μυαλό του. Όχι μόνο δεν λάτρευε τον Θεό όπως έπρεπε, αλλά αρνήθηκε και την ύπαρξή Του.

Στη συνέχεια ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός μοίρασαν και δίχασαν τον κόσμο για να υπηρετήσει τον εγωιστή άνθρωπο, δηλαδή τα πάθη του, τον διάβολο. Ο καπιταλισμός αγκάλιασε τη Δύση, ο δε κομμουνισμός την Ανατολή. Η Δύση είναι αυτή που κολακεύει τα πάθη του ανθρώπου και η Ανατολή είναι  αυτή που, θέλοντας να προστατεύσει τον άνθρωπο από τα πάθη, τον ισοπέδωσε.

Νομίζουμε πως αυτά δεν ισχύουν για μας τους χριστιανούς; Αυτά τα δύο πνεύματα πολεμούν το σύγχρονο χριστιανό. Δηλαδή, το πνεύμα της κολακείας και της υποκρισίας, που προέρχεται από τη Δύση, και το πνεύμα του εκμηδενισμού και της ισοπέδωσης του εγώ, που προέρχεται από την Ανατολή. Και στις δύο περιπτώσει ο άνθρωπος στερείται την ελευθερία. Ο διάβολος πάντα πιάνει τα άκρα. Οι άγιοι, αντιθέτως, διαλέγουν πάντα τη μεσαία οδό, τη βασιλική. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος διότι πρέπει διαρκώς να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, προσπαθώντας να κρατάς τις ισορροπίες μεταξύ άκρατης ελευθερίας και απόλυτης προστασίας.

Η μεσαία οδός διχάζει ακριβώς αυτά τα δύο πνεύματα και μοιάζει με ένα τεντωμένο σκοινί. Όμως μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος επιτυγχάνεται η ισορροπία, πάνω σε αυτό. «Ορθοδοξείν εστί το αεί σχοινοβατείν». Ορθόδοξος δηλαδή είναι ο ακροβάτης. Έτσι η Δύση έχει την απόλυτη ελευθερία και η Ανατολή την αυστηρή πειθαρχία που είναι υπακοή στον διάβολο.

Η χάρη του Θεού λειτουργεί σαν το λέιζερ, το οποίο χρησιμοποιείται στις σύγχρονες εγχειρήσεις υψηλής ακρίβειας.

Έτσι και ο Θεός μόνο με τον δικό του λέιζερ μπορεί να παρέμβει στην ανθρώπινη ψυχή και να κάνει δύσκολες επεμβάσεις, να κόψει στη μέση τη συνύπαρξη των δύο πνευμάτων, της ελευθερίας και της πειθαρχίας.

Ο π.Πορφύριος είπε σε ένα πνευματικό του τέκνο λίγο προτού πεθάνει: «Φεύγω, γιατί δεν με ακούει κανείς. Φεύγω γιατί κανείς δεν ακούει κανέναν. Φεύγω γιατί με σαμποτάρουν όλοι. Ο καθένας σήκωσε δική του παντιέρα. Θα σωθούμε μόνο αν μπούμε στην άκτιστη Εκκλησία του Χριστού κι ενωθούμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Με παίρνουν τηλέφωνο «προτεστάντες» και μασόνοι και θέλουν να μου πάρουν συνεντεύξεις με κασετόφωνα (εννοούσε οργανωσιακούς κι ορθοδόξους κατά τ’ άλλα ανθρώπους). Φεύγω γιατί με εκμεταλλεύονται (ανέφερε συγκεκριμένα ονόματα).

Απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου

ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ. Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού

ioannis-kapodistrias